الف نقش خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه دوم

چکیده

این مطالعه به بررسی نقش خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه پرداخته است. روش تحقیق این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه آماری تحقیق به تعداد 214 نفر ازجامعه آماری کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم با روش نمونه گیری به صورت در دسترس انتخاب گردید و ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه می‌‌باشد. در این مطالعه از 4 پرسشنامه اضطراب اجتماعی واتسون و فرند (1969)، خودکارآمدی کاروسکی و همکاران (2012)، درگیری تحصیلی ریو (2013) و تاب‌ آوری کونور و دیویدسون (2003)استفاده شده است، نتایج مطالعه براساس معادلات ساختاری نشان می دهد که:خودکارآمدی بر تاب آوری با ضریب مسیر708/0 تأثیر معنی داری دارد، تاب آوری بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی با ضریب مسیرهای 803/0- و 634/0 تأثیر معنی داری دارد.خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی با توجه به نقش میانجی تاب آوری با ضریب مسیر 568/0- تأثیر معنی داری دارد.خودکارآمدی بر درگیری تحصیلی با توجه به نقش میانجی تاب آوری با ضریب مسیر 449/0 تأثیر معنی داری دارد. پس نتیجه گرفته می شود خودکارآمدی بر اضطراب اجتماعی و درگیری تحصیلی در آموزش مجازی با میانجیگری تاب آوری در میان دانش آموزان مقطع متوسطه دوم تاثیر معنی داری دارد. این نتایج نشان داد که افزایش خودکارآمدی و در نتیجه ی آن افزایش تاب آوری دانش آموزان مقطع متوسطه دوم در آموزش مجازی می تواند موجب کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش درگیری تحصیلی آنان شود. بنابراین با برنامه ریزی های دقیق، منظم و سودمند برای کارگاه­ها و جلسات مشاوره­ای با توجه به تاثیر خودکارآمدی و تاب آوری در این رابطه برای افزایش درگیری تحصیلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان تنظیم کنند.